W epoce wiktoriańskiej (1837–1901), malarstwo odzwierciedlało zarówno przemiany społeczne, jak i techniczne. Był to okres intensywnego rozwoju gospodarczego i kulturowego w Wielkiej Brytanii, a sztuka odgrywała kluczową rolę w kształtowaniu gustów estetycznych klasy średniej. Malowanie w tym czasie łączyło realizm z romantyzmem, podkreślając szczegóły życia codziennego, ale również odwołując się do emocji, mitologii i moralności.
Artyści wiktoriańscy często poruszali tematy historyczne, biblijne i literackie, a także przedstawiali sceny z życia rodzinnego, co odpowiadało potrzebom klasy średniej. Istotną rolę odegrali przedstawiciele Bractwa Prerafaelitów, którzy odrzucili akademickie kanony, dążąc do szczegółowości, intensywnych kolorów i inspirując się naturą oraz średniowiecznymi legendami. Ich malarstwo charakteryzowało się wyrazistością, symbolizmem i dbałością o detale.
Typowe dla tej epoki były także portrety i malarstwo rodzajowe, które miały pokazywać nie tylko piękno, ale także moralne wartości. Dzieła często zawierały moralizatorskie przesłania, co było zgodne z surowymi normami społecznymi tamtych czasów. Malowanie w epoce wiktoriańskiej stanowiło więc zarówno sposób na wyrażenie piękna, jak i medium dla nauczania moralności, zachowując balans między rzeczywistością a idealizacją.
